Pszenica ozima od momentu siewu aż do zbioru przechodzi przez trzy fazy, które można opisać następująco:
Faza ta twa od momentu siewu do fazy strzelania w źdźbło. W trakcie tej fazy rozwijają się źdźbła kłosonośne oraz system korzeniowy. Elementy struktury plonu (ilość kłosów i ziaren na m2 ) zostają ustanowione pod koniec tej fazy. Tempo wzrostu zależy od warunków pogodowych, gdzie chłodne dni ograniczają tempo wzrostu. W przypadku pszenicy jarej faza ta przebiega szybciej, gdyż mamy ciepłe słoneczne dni.
Etap ten trwa od momentu gdy wyczuwalne jest pierwsze kolanko do fazy kwitnienia. Jest to kluczowy moment rozwoju, w którym elementy wpływające na plon: liście, głęboki system korzeniowy, płodne kwiatki i źdźbła są formowane. Rośliny będą właściwie rozwinięte i zdolne do przechwytywania 95% padającego promieniowania fotosyntetycznie czynnego (ang. Photosynthetically Active Radiation (PAR)). Wzrost jest bardzo szybki, z bardzo dużym dziennym zapotrzebowaniem na składniki pokarmowe i zwany jest przez to również Okresem Wielkiego Wzrostu.
Faza tworzenia plonu zaczyna się zaraz po kwitnieniu trwając od nalewania ziarna do momentu pełnej dojrzałości. W tym okresie najważniejsze elementy struktury plonu, a mianowicie ilość ziaren na m2 oraz masa ziarniaków zostają ustalone. Zdrowotność liścia flagowego oraz odpowiedni stan odżywieni azotem muszą być utrzymane, gdyż 70% węglowodanów znajdujących się w ziarnie zależy od tych czynników.
Rozwój pszenicy może zostać opisany za pomocą kilku różnych skal, które zostały opracowane na przestrzeni lat. Zazwyczja używane są: wg Zadoksa, Feekesa i Hauna, gdzie ta wg Zadoksa jest najczęściej używaną przy podejmowaniu decyzji agronomicznych. Poniżej przedstawiono szczegóły: