Nawożenie mineralne rzepaku ozimego
Azot
Rzepak wykazuje duże zapotrzebowanie na azot, jednak więcej niż połowa pobranego azotu wraca do gleby wraz z resztkami pożniwnymi. Azot jest podstawą osiągnięcia wysokiego plonu, jednak jego nadmiar może powodować zmniejszenie zawartości oleju. Optymalne nawożenie azotem omówiono dalej.
Fosfor
Rzepak jest rośliną o dużym zapotrzebowaniu na fosfor, musi pobrać około 90kg P2O5 aby osiągnąć plon w wysokości 3,5t/ha. Na całym świecie fosfor jest często czynnikiem ograniczającym plon. Kraje europejskie poznają na nowo znaczenie tego składanka, wobec zmniejszającej się zasobności gleb w ten właśnie składnik.
Potas
Bardzo intensywne pobranie potasu od początku ruszenia wiosennej wegetacji do fazy kwitnienia, nawet 400kg/ha, wymaga szczególnego zwrócenia uwagi na ten składnik. W ciągu jednego dnia pobranie K z gleby może wynieść 12-15 kg/ha. Pomimo, że 90% z pobranego potasu wraca do gleby z resztkami pożniwnymi , to w trakcie wzrostu roślin gleba powinna zaspokoić tak duże zapotrzebowanie na potas. W warunkach polskich jest to niejednokrotnie czynnik limitujący plony, ze względu na niską zasobność gleb w K.
Magnez
Kolejnym składnikiem, w który gleby polskie są ubogie jest magnez. Jest o składnik często pomijany w układanych bilansach nawozowych. Rzepak ma dość duże zapotrzebowanie na magnez. Niektóre doniesienia naukowe wskazują, na pobranie nawet do 80kg/ha. Nawożenie tym składnikiem odbywa się często na drodze „domyślnej” przykładowo poprzez używanie nawozów wapniowo-magnezowych do odkwaszania lub wraz z nawożeniem siarką. Mówiąc o zrównoważonym nawożeniu na pewno nie można pominąć nawożenia magnezem.
Siarka
Siarka jest makroelementem należącym do składników drugoplanowych. Odgrywa istotną rolę w tworzeniu jakości plonu- zawartości tłuszczu w nasionach rzepaku. Wspólnie z azotem, siarka jest pobierana od początku ruszenia wegetacji aż do końca wegetacji. Nawożenie siarką rzepaku jest konieczne wiosną, najlepiej w połączeniu z azotem.
Bor
Bor jest niezwykle istotnym pierwiastkiem w żywieniu rzepaku. Jego niedobory mogą prowadzić do znacznych spadków wielkości plonu nasion oraz zawartości tłuszczów. Dlatego zaleca się monitorowanie aktualnego stanu zasobności gleby w bor poprzez analizy glebowe jak i roślinne.
Molibden
Rzepak pobiera mniej niż 20g/ha molibdenu. W ścisłym powiązaniu z asymilacją azotu, molibden jest istotnym składnikiem korzystnym dla wszystkich roślin krzyżowych, w szczególności w glebach o kwaśnym odczynie.
Mangan, miedź and cynk
Objawy niedoboru tych składników pojawiają się w warunkach polowych rzadko. Mangan jest mikroelementem, którego pobranie w rzepaku ozimym wzrasta w dwóch terminach, mianowicie od wiosennego ruszenia wegetacji do fazy pąkowania, następnie w fazie od kwitnienia do formowania nasion. Funkcje plonotwórcze tego pierwiastka są słabo rozpoznane. Wiadomo, że bierze udział w wielu procesach kontrolujących stany stresowe rzepaku. W wielu doniesieniach naukowych wskazywany jest fakt przyrostu plonu nasion na bazie aplikacji manganu- nawet do 20%.
Objawy niedoboru miedzi pojawiają się sporadycznie na roślinach w warunkach polowych. Wiadomo, że obecność miedzi w łuszczynach zwiększa ich odporność na choroby.
Ponad połowa zakumulowanego przez rzepak cynku znajduje się w nasionach. Pierwiastek ten kontroluje gospodarkę azotem, największe zapotrzebowanie na ten składnik występuje w fazie kwitnienia. Wpływa korzystnie na rozwój systemu korzeniowego.
